Yael (39) ontwijkt andere ouders op het schoolplein: 'Dat verplichte praatje? Ik word er naar van'

In dit artikel:

Yael (schuilnaam), moeder van twee basisschoolkinderen, vermijdt consequent het sociale verkeer op het schoolplein: elke ochtend en middag parkeert ze, blijft nog even in de auto zitten en stapt pas uit als de bel gaat. Ze noemt de verplichte praatjes over traktaties, zwemlessen en zieke kinderen emotioneel uitputtend en zegt over dit ritueel: “Ik kan er echt niet tegen en doe er dan ook niet aan mee.”

In het begin probeerde ze wél mee te doen, maar na een paar dagen stond ze telkens chagrijnig thuis. Sindsdien kiest ze haar plekken en timing zorgvuldig: iets verder parkeren voor goed zicht, snel uitstappen bij het geluid van de bel en direct vertrekken met de kinderen om elk gesprek te vermijden. Ze benadrukt dat ze niet onvriendelijk wil zijn — ze zegt gedag — maar weigert mee te spelen in wat zij ziet als een wedstrijdje van status en oordelen tussen ouders (wie het drukst is, wie de beste lunch meegeeft, wie vaak helpt).

Yael voelt soms schuld omdat anderen het wél leuk vinden om te kletsen, maar noemt de korte momenten alleen in de auto met de radio als haar enige rustpunt tussen een drukke baan, huishouden en twee jonge kinderen. Ze vermoedt dat meer ouders hetzelfde doen, maar dat weinig mensen het toegeven. Voor de redactie is haar echte naam bekend; de tekst gebruikt een schuilnaam om privacy te beschermen.

Context: het verhaal reflecteert op de sociale verwachtingen rond ouderparticipatie op schoolpleinen en de groeiende behoefte aan grensbewaking en kleine dagelijkse ademruimtes voor werkende ouders.