Waarom roep ik zo tegen mijn kind? Vadercoach legt uit waar uitbarstingen vandaan komen

In dit artikel:

Alec (41) houdt veel van zijn zoon, maar verandert in woede zodra het kind huilt, droomt op het voetbalveld of een laag cijfer haalt. Reflexmatig schiet hij uit zijn slof met vernederende opmerkingen of hij uit zijn frustratie op het speelgoed — waarna hij zich schuldig en verslagen voelt. Hij zoekt hulp omdat hij dit patroon niet langer wil voortzetten.

Vadercoach Marloes Craenen stelt dat dit veel voorkomt bij vaders: zulke uitbarstingen zijn meestal geen bewuste aanvallen op het kind, maar een reactie op onverwerkte pijn uit de eigen jeugd. Sensitieve, dromerige of onhandige eigenschappen van een kind kunnen bij een ouder oude kwetsuren aanraken — herinneringen aan zelf gekleineerd of ongeziene gevoeligheid — waardoor het brein de situatie als dreigend labelt en in overlevingsmodus gaat (vluchten, bevriezen of hard reageren).

Craenen legt uit dat kleineren dus een beschermingsmechanisme is: niet acceptabel, wel verklaarbaar en: veranderbaar. Wat een kind wél nodig heeft is aanwezigheid, steun en de boodschap dat het oké is in zijn eigen tempo te groeien. Hardheid ondermijnt veerkracht; veiligheid en vertrouwen bouwen dat juist op.

Haar praktische advies: wees mild naar jezelf, leer in het moment je innerlijke reacties herkennen en benoemen (gedachten, gevoelens, lichamelijke sensaties). Die observatie creëert ruimte om anders te kiezen. Als het toch misgaat: maak het goed met je kind, bied een duidelijke verontschuldiging en geruststelling, en reflecteer daarna. Structureel werken aan zelfcompassie, eventueel met professionele hulp, helpt om de cyclus te doorbreken.

Door dit patroon te veranderen geef je je kind niet alleen rust, maar ook de vrijheid om zichzelf te zijn — en help je tegelijkertijd je eigen oude wonden te helen.