Tussen wel en wee: 'Voor ik het weet, word ik met code rood door de gangen van het ziekenhuis gereden'

In dit artikel:

Aniela en haar partner Kay wilden heel graag nog een derde kind; tot hun verrassing bleken er twee jongens in haar buik te zitten. Omdat het een meerlingzwangerschap betrof en de jongens fors leken, werd ze direct medisch begeleid en kreeg ze op 5 juli, bij 37 weken en 4 dagen, een oproep voor inleiding. Op 6 juli — de dag dat zij en Kay 17 jaar samen waren — begonnen de bevallingshandelingen in het ziekenhuis.

Na het breken van de vliezen brak de arbeid binnen twintig minuten heftig los. Aniela weigerde aanvankelijk wee-opwekkers en hoopte op spontaan op gang komende weeën, maar de pijn steeg snel. Ze vroeg om een ruggenprik; vlak daarna voelde ze een sterke persdrang: de eerste zoon, Parker, werd snel vaginaal geboren. Hij was aanvankelijk blauw, maar begon al snel te huilen en werd op haar borst gelegd voordat hij bij Kay werd neergelegd voor onderzoek.

Intussen ging het bij de tweede baby, Harvey, mis: hij lag dwars in de baarmoeder en zijn hartslag daalde sterk. Er volgde een code rood en een spoedkeizersnede bleek noodzakelijk. De geplande ruggenprik werkte niet goed, waardoor Aniela onder algehele narcose moest en de geboorte van Harvey moest missen; dat maakte haar verdrietig. Harvey bleek gezond. Anderhalf uur later werd ze wakker en kreeg ze te horen dat beide jongens bij Kay waren en het goed gingen — een enorme opluchting.

In het nacontact legde de gynaecoloog uit dat Aniela uitzonderlijk veel weeën had gehad (ongeveer acht per minuut, ruim een uur lang), hetgeen verklaarde waarom de arbeid zo heftig verliep en haar verzoek om pijnstilling niet tijdig kon worden uitgevoerd. De ligging en sterke daling van Harvey’s hartslag maakten de keizersnede onvermijdelijk. Aniela reflecteert op de heftige, maar korte bevalling en probeert zich nu te richten op genieten van haar vier kinderen.