Tussen wel en wee: 'Het laatste wat ik me herinner, is dat ik een kapje op mijn gezicht kreeg'

In dit artikel:

Amber (38) bereidde zich pragmatisch voor op de bevalling: een korte, praktische cursus en de keuze om in het ziekenhuis te bevallen. Op een ochtend rond 09.30 uur begonnen lichte krampen; na een gevoel dat er iets viel ontdekte ze dat het vruchtwater groenachtig was — teken dat de baby had gepoept. Haar man, de verloskundige en later ziekenhuispersoneel kwamen snel in actie en tijdens het transport naar het ziekenhuis begonnen de weeën zich duidelijk te melden.

Aanvankelijk mocht Amber rondlopen met een draagbare CTG en vond ze verlichting onder de douche rond 14.00 uur. Even later luidde het alarm omdat de hartslag van de baby daalde. Ze moest op haar rechterzij blijven liggen; elke verplaatsing beïnvloedde direct de hartslag, dus ze lag ongeveer acht uur stil. De ontsluiting stokte rond vier tot viereneenhalve centimeter ondanks harde weeën. Een morfinepomp bood tijdelijke pijnstilling en rust, maar vooruitgang bleef uit. De dienstdoende gynaecoloog zei dat bij onvoldoende vordering bij de volgende controle de baby gehaald zou worden.

Tijdens de voorbereiding op de operatie moest Amber stoppen met morfine. Pogingen om een ruggenprik (epidurale) te plaatsen mislukten meerdere keren omdat ze haar rug niet goed kon bol maken en uiteindelijk bleek ook dat het hoofd van de baby te hoog lag. De situatie verergerde: de hartslag bleef reageren en de anesthesist besloot tot algehele narcose. Om 01.16 uur werd hun zoon Aiden per keizersnede geboren.

Toen Amber bij bewustzijn kwam, zag ze haar zoon in de armen van haar man en was de eerste zorg vooral of alles goed gegaan was. Medisch onderzoek wees later uit dat Aiden in een ongunstige houding lag — een zogenaamde 'sterrenkijker', met het hoofdje naar achteren — waardoor een vaginale geboorte niet mogelijk was. Ook was de hartslagmeter aanvankelijk niet correct geplaatst. Ondanks de ingrijpende wendingen ervaart Amber de gebeurtenis niet als trauma; ze voelt vooral dankbaarheid dat haar zoon gezond is en dat de ingrepen tijdig waren ingezet om zuurstoftekort te voorkomen.

Kortom: een geplande ziekenhuisbevalling met een open, praktische voorbereiding veranderde door meconium, dalende foetale hartslag en een ongunstige ligging van de baby in een langdurig, medisch ingrijpend proces dat eindigde in een keizersnede. Amber benadrukt het onvoorspelbare karakter van bevallen en het belang van vertrouwen en goed luisteren van zorgverleners.