Tinke: 'Van ongewenst zwanger was ik opeens ongewenst kinderloos'

In dit artikel:

Tinke (35) en Tom (36) zijn na zes jaar proberen en vier speciale IVF‑pogingen ouders geworden van dochter Nadine (2). Op Tinkes vijfentwintigste raakte ze onverwacht zwanger van Tom, maar die eerste zwangerschap eindigde na elf weken in een miskraam. Daarna bleef het maandenlang uit; de huisarts stelde uitstel voor, maar na een jaar vervolgden ze onderzoeken in het ziekenhuis.

De tests wezen uit dat Toms zaadcellen weinig levensvatbaar waren. De gynaecoloog adviseerde ICSI (een vorm van IVF waarbij één zaadcel direct in een eicel wordt geïnjecteerd). Eerst probeerden ze IUI (bewerkt zaad rechtstreeks in de baarmoeder), maar dat werkte niet. Twee terugplaatsingen na ICSI faalden; een derde keer sloeg bevruchting aan maar eindigde opnieuw in een miskraam. Uiteindelijk lukte de vierde poging: na veertien weken zwangerschap zagen ze op de echo een stevig kloppend hartje en zes maanden later werd Nadine geboren.

Het traject eiste veel van hen. Tom worstelde met schaamte en schuldgevoel vanwege zijn vruchtbaarheidsprobleem; Tinke doorliep intensieve hormoonbehandelingen en pijnlijke eicelpuncties. De medische rollercoaster—tussendoor hoop en teleurstelling, ziekenhuisbezoeken, verbod op seks en emotionele spanningen—zette druk op hun relatie en liet Tinke zich vaak eenzaam en labiel voelen. Hoewel ze graag een tweede kind willen, achten ze de kans op een spontane zwangerschap klein en willen ze het proces niet nogmaals doorlopen; ze houden het bij één kind en noemen Nadine hun "eigen wonder".

Kort toelichtend: ICSI is een ingreep binnen IVF waarbij een individuele zaadcel in een eicel wordt geïnjecteerd; IUI is minder ingrijpend en brengt bewerkt zaad direct in de baarmoeder. Het verhaal benadrukt hoeveel medische, lichamelijke en emotionele belasting fertiliteitsbehandelingen voor stellen kunnen betekenen, ook wanneer de partners jong zijn geweest.