Single moeder Christina schrijft met een gevangene: 'Ik heb warme gevoelens voor hem'

In dit artikel:

Christina (38), alleenstaande moeder van een twaalfjarige en een negenjarige, begon vijf jaar geleden — in de eerste coronaperiode — onverwacht brieven te schrijven naar een Amerikaanse gevangene. Via een forum waar je gedetineerden kon schrijven reageerde ze op een oproep en kreeg antwoord van “Chad”, een man die vastzit in de staat New York voor een overval en nog ongeveer vier jaar te gaan heeft.

Aanvankelijk waren het korte kennismakingsbriefjes over alledaagse dingen, maar het contact verdieptte zich en werd persoonlijker: herinneringen uit de jeugd, dromen en gevoelens over eenzaamheid. Inmiddels valt er ongeveer elke twee weken post op haar mat. Christina zegt dat ze warme gevoelens voor hem heeft gekregen en soms fantaseert over een ontmoeting na zijn vrijlating. Ze bespreekt dit nauwelijks met anderen; haar kinderen, familie en vrienden weten er niet van omdat ze bang is voor negatieve reacties en zich zorgen maakt over hoe men het zou beoordelen.

Voor haar vervult de correspondentie een belangrijke emotionele behoefte: verbinding, aandacht en het gevoel gehoord te worden in een periode van isolement. Of de relatie ooit in de echte wereld iets wordt, weet ze niet — voorlopig koestert ze de brieven die haar troost en blijdschap brengen. Om privacyredenen publiceert de krant een schuilnaam; de redactie kent haar echte naam.

Achtergrond: schrijven met gevangenen komt veel voor via pen-pal projecten en kan steun bieden, maar brengt ook emotionele en praktische risico’s met zich mee die mensen vooraf zouden moeten overwegen.