Ruud (42): 'Er is al drie keer tijdens een voetbalwedstrijd gevraagd of ik weg kan gaan' 

In dit artikel:

Ruud, een vader van twee tieners (15 en 16), beseft dat hij tijdens de voetbalwedstrijden van zijn zoons te ver gaat: hij roept veel te hard, geeft voortdurend aanwijzingen en jaagt daardoor spelers en toeschouwers tegen zich in. Na een reeks incidenten — eerst een coach die hem vriendelijk vroeg ergens anders te gaan staan, later nog een waarschuwing, en tenslotte een scheidsrechter die hem met rood hoofd verzocht de wedstrijd niet te verstoren en weg te gaan — voelde hij zich diep beschaamd en ook boos op zichzelf.

Zijn overenthousiasme komt voort uit trots en betrokkenheid; zodra het spel begint grijpt de adrenaline hem en stopt hij met nadenken. De jongens vinden het pijnlijk en schamen zich: ze vermijden hem soms na een wedstrijd en zijn oudste zei zelfs dat hij niet meer wil meedoen als zijn vader meegaat. Dat zette Ruud aan het denken over zijn gedrag en de impact ervan op zijn kinderen.

Om erger te voorkomen probeert hij nu afstand te houden en zichzelf te beheersen: verderop langs de lijn gaan staan, koffie drinken en bewust ademhalen om zich niet te bemoeien met het spel. Hij erkent dat zijn fanatisme “in het bloed” zit, maar wil leren dat het hun wedstrijd is en dat trots ook stilletjes kan zijn.

Ter bescherming van privacy is een schuilnaam gebruikt; de redactie kent zijn echte naam.