Patrick: 'Deze is voor alle kinderen die denken dat ze lelijk zijn'

In dit artikel:

Patrick (54), romanschrijver en freelance tv-redacteur met vijf kinderen en een leven dat hem over de wereld voerde, gebruikt persoonlijke herinneringen om een simpele maar krachtige boodschap over te brengen: uiterlijkheidsangst is meestal een ingebeurd verhaal, geen onweerlegbare waarheid. Hij ziet hoe TikTok, Snapchat en gefilterde influencers kinderen (en volwassenen) doen geloven dat ze niet voldoen aan een ideaal; die gedachte wordt vervolgens een vast spoor in iemands hoofd: “ik ben niet goed genoeg”, “ik ben lelijk”.

In een terugblik op zijn eigen jeugd vertelt hij hoe een voorbarig groeiende neus hem op de basisschool het label “Neus” opleverde. Wat toen als afwijking voelde, bleek later een litteken van groepsdynamiek: pesterijen zetten zich vast als diepe groeven waarlangs je steeds opnieuw rolt. De kinderen die anderen kleineren, volgens hem, projecteren vooral hun eigen angst en onzekerheid — pesten is vaker camouflage dan waarheid.

Zijn advies richt zich niet alleen op kinderen, maar ook op ouders en volwassenen die een kleverig zelfbeeld meedragen: je bent geen bijnaam of een oud verhaal. Zelfliefde ziet hij praktisch — als ruimte en adem, de mogelijkheid om uit dat oude spoor te stappen, de kar even naast de modder te zetten en een nieuwe koers te kiezen. Terugvallen gebeurt; ook hij hoort nog wel eens het oude kinderstemmetje. Toch is er hoop: er komt een moment dat je jezelf in de spiegel herkent en kunt uitspreken dat je mooi bent — hardop, liever elke dag — en dat je het verleden zachtjes geruststelt dat die beschrijving nooit de waarheid was.

Kortom: uiterlijkheidsangst is aangeleerd en deelbaar, maar niet onherroepelijk. Bewustzijn, empathie en het herhaaldelijk oefenen van zelfwaardering zijn stappen om die verhalen te herschrijven.