Opgebiecht... Ik denk eraan om mijn depressieve man te verlaten 

In dit artikel:

In de wekelijkse rubriek Opgebiecht vertelt Roelien (42) deze week dat ze overweegt haar man Mark te verlaten omdat zijn depressie het gezin kapotmaakt. Mark is lichamelijk wel thuis, maar ligt vrijwel de hele dag in bed of op de bank en reageert nauwelijks. Roelien staat er alleen voor: zij zorgt voor de kinderen van acht en zes, werkt en draagt de emotionele last van een relatie waarin de partner verdwenen lijkt. Het meest pijnlijk vindt ze de signalen van de kinderen — haar dochter vroeg onlangs: “Mama, houdt papa nog wel van ons?” — en de veranderde, stillere reactie van haar zoon.

Roelien erkent dat depressie geen keuze is en wil haar man niet in de steek laten, maar de voortdurende stilte en het wegvallen van de vader die vroeger grapjes maakte en actief met de kinderen speelde, put haar uit. Ze zochten hulp: de huisarts adviseerde therapie en medicatie, maar Mark zei alleen dat hij erover zou nadenken en sindsdien is er weinig veranderd. Familie probeert te ondersteunen — Marks broer komt langs om hem mee naar buiten te krijgen — maar er is nauwelijks vooruitgang. Roeliens ouders zeggen dat ze aan zichzelf en de kinderen moet denken; dat advies voelt voor haar deels als verraad en veroorzaakt schuldgevoelens. Soms fantaseert ze over een lichter leven zonder hem, maar de keuze blijft verscheurend.

De tekst geeft ook praktische adviezen voor partners van mensen met depressie: aanwezig zijn zonder meteen te willen oplossen, luisteren, geduld hebben, kleine stapjes aanmoedigen, professionele hulp zoeken en goed voor jezelf blijven zorgen. Voor privacy is een schuilnaam gebruikt; de redactie kent de echte naam.

Kortom: een moeder die zucht onder de dubbele taak van mantelzorg en opvoeding, met een gezin dat emotioneel lijdt, zoekend naar een weg tussen zorgplicht, eigen veerkracht en het welzijn van de kinderen.