Martijn (41): 'Ik word buiten spel gezet in mijn eigen gezin, hoe ga ik hiermee om?'
In dit artikel:
Martijn (41) voelt zich buitengespeeld in zijn gezin: door zijn drukke baan werkt zijn vrouw het grootste deel van de dagelijkse zorg met hun jonge dochter uit, waardoor routines, troostmethodes en het bedritueel grotendeels door haar zijn vormgegeven. Als hij het anders probeert, krijgt hij vaak opmerkingen of wordt het hem uit handen genomen. Dat maakt hem onzeker en ontevreden; hij wil dichterbij komen en door de dochter echt geaccepteerd worden, maar trekt zich soms terug in werk of in praktische taken uit machteloosheid.
Vadercoach Marloes Craenen plaatst dit persoonlijke dilemma in een breder plaatje. Ze wijst op het systeem dat vanzelf ontstaat: wanneer één ouder het leeuwendeel van de zorg draagt, ontstaat vanzelf meer vaardigheid en vertrouwen bij die ouder — en daarmee een sterke moeder-kindband die een ander snel buiten spel zet. Ze beschrijft ook culturele verwachtingen: vrouwen krijgen veelal al jong het verzorgingsideaal ingeoefend, waardoor perfectie en overnemen eerder voorkomen dan loslaten.
Craenen benadrukt dat het niet gaat om schuld of tekortkoming van één ouder, maar om patronen die zichzelf in stand houden. Tegelijk wijst ze op onderzoek — onder andere uit Oslo — waaruit blijkt dat vroeg en intensief betrokken vaderschap de band met het kind op lange termijn versterkt en positieve effecten heeft op de ontwikkeling van dochters, zoals meer zelfwaardering en betere keuzes op latere leeftijd.
Haar advies aan Martijn is praktisch en psychologisch tegelijk. In plaats van passief af te wachten of in strijd te gaan met zijn partner, moet hij liefdevol zijn plek innemen: reflecteer op het gevoel van er niet bij horen (de ‘spiegel’), herken of het teruggrijpt op oude ervaringen en besef dat je nu de regie kunt nemen. Concrete stappen die hieruit volgen: structureel deelnemen aan vaste taken (bijvoorbeeld bedritueel of bepaalde maaltijden), met zachtheid vragen of zijn vrouw hem wil betrekken en bereid zijn routines van haar over te nemen zodat zijn dochter ook bij hem vertrouwt ontwikkelt. Het gaat om herhaling en consistentie, niet om één keer proberen en opgeven bij kritiek.
Kortom: door bewuste aanwezig- en betrokkenheid, gerichte inzet van tijd en het doorbreken van oude rollen, kan Martijn geleidelijk een evenwaardeige, veilige relatie met zijn dochter opbouwen zonder dat dit een strijd met zijn partner hoeft te worden.