Louise (31): 'Mijn man deed niks in de kraamweek'

In dit artikel:

Louise (31) beleefde haar kraamweek niet als de rustperiode die ze had verwacht, maar als een tijd van uitputting en eenzaamheid. Na een zware bevalling had ze zowel lichamelijke pijn als een onrustige baby die geen borstvoeding wilde accepteren; zij stond ’s nachts vaak op en vroeg haar man meerdere malen om te helpen, maar hij bleef slapen of hield zich afzijdig. “Het leek wel alsof híj was bevallen,” zegt ze over de passiviteit van haar partner.

De professionele kraamzorg was wel aanwezig, maar door veel geboortes in de regio kon de kraamverzorgster slechts ongeveer twee uur per dag ondersteunen. Daardoor viel veel zorg en huishoudelijke taken op Louise zelf: voeden, luiers verschonen en flesjes klaarmaken gebeurde vooral door haar. Het ontbreken van praktische hulp en begrip vergrootte zowel haar fysieke klachten als haar emotionele stress en liet een nare herinnering achter aan wat normaal gesproken een gezamenlijke en herstellende periode zou moeten zijn.

Enkele maanden later heeft Louise geleerd haar grenzen duidelijker aan te geven; haar partner ondersteunt haar nu beter en begrijpt wat er nodig was. Toch blijven de eerste nachten en de ervaring van alleen staan haar bij. Het verhaal illustreert hoe belangrijk directe betrokkenheid van partners en voldoende kraamzorg is om kraamouders te ontlasten en het herstel te bevorderen. Om privacyredenen is een schuilnaam gebruikt.