Laurie: 'Voor menigeen oogt dit misschien als een wat vreemd of morbide ritueel'

In dit artikel:

Laurie (38), orthopedagoog en moeder van Dex (8) en Otis (3), woont sinds vorig jaar met haar gezin in Kaapstad en schrijft in haar column over emigreren en opvoeden. Op een ochtend ontdekken zij en haar jongste een dode eekhoorn op de stoep. In een buurt waar eekhoorns veelvuldig rondhuppelen, besluiten moeder en kind het kadaver dagelijks te bezoeken en volgen ze samen het ontbindingsproces: van wegrottende vacht via maden tot het uiteindelijke skelet. Voor Laurie is het geen morbide gewoonte maar een spontane, praktische les over leven en dood waarop haar zoon geboeid reageert.

Tijdens de wandelingen naar school ontmoeten ze een klasgenootje en zijn moeder. Het jongetje toont nieuwsgierigheid en wil het tafereel nader bekijken, waarop de moeder kordaat ingrijpt en het contact verbiedt omdat het “walgelijk” zou zijn. Laurie ziet in die reactie een voorbeeld van hoe volwassenen soms beschermend en afwerend reageren waar kinderen juist willen onderzoeken. De situatie krijgt een ironische wending als diezelfde moeder kort daarna met haar kind in een hondenpoep stapt terwijl ze haastig naar haar glimmende BMW loopt — een beeld dat Lauries observatie van voorbeschermend gedrag relativeert.

De column legt de nadruk op kinderlijk onderzoekend vermogen als waardevolle manier om begrippen als vergankelijkheid te leren, en op de tegenstrijdige, soms performatieve houdingen van volwassenen ten opzichte van vuil en gevaar. Lauries professionele achtergrond als opvoeddeskundige kleurt haar reflectie: zij ziet nieuwsgierigheid en concrete ervaring als belangrijkere leermiddelen dan reflexmatige afscherming.