Laurie: 'Ik heb ze met eigen ogen gezien: koud, slap, en tóch een soort culinair statussymbool'

In dit artikel:

Laurie (38), orthopedagoog en moeder van Dex (8) en Otis (3), beschrijft vanuit Kaapstad hoe het dagelijkse lunchritueel met jonge kinderen verschilt van wat ze in Nederland kende. Sinds ze vorig jaar met haar gezin verhuisde, merkt ze dat schoollunches hier alle vormen aannemen: van traditionele Zuid-Afrikaanse snacks zoals biltong en droëwors (gedroogde vleessoorten) tot Nutella-dippers, zakken chips en zelfs koude cheeseburgers of pizzapunten die in broodtrommels belanden. Gezonde bereidingen bestaan ook — denk mandarijntjes in konijnenvorm of moeders die in het weekend maaltijden voorbereiden — maar ongezonde items lijken soms een statussymbool onder kinderen.

Thuis probeert Laurie met komkommerreepjes, aardbeien en hummusboterhammen een balans te vinden, maar haar kinderen en hun klasgenoten vergelijken en beoordelen elkaars lunch, waardoor suiker- en vetrijke opties populair blijven. Vrijdags geeft de kantine de neiging om vooral suikerrijke snacks te verkopen, wat de indruk versterkt dat wie ongezonder eet meer aanzien heeft — een ervaring die Laurie vergelijkt met het zien van McDonald's als teken van welvaart tijdens een reis naar Maleisië.

Haar jongste zoontje eet haast niets en groeit toch als een zonnetje, terwijl tussendoortjes vaak retour komen in gehavende staat. Uiteindelijk kiest Laurie voor een pragmatische “laat-maar-los”-houding: eenvoudige boterhammen, een stuk fruit en yoghurt zijn voldoende. Ze erkent dat ze nooit de perfecte Pinterest-moeder zal zijn, maar stelt dat vriendschap en het sociale delen van eten — zelfs een halve pizzapunt — belangrijker zijn voor haar kinderen dan culinaire perfectie.