Kiki (32): 'Ik wil intiem zijn, maar niet met mijn partner'

In dit artikel:

Kiki (schuilnaam) zit al negen jaar in een relatie en is moeder van een dochter. Ze beschrijft dat de vroege, vurige seksuele aantrekkingskracht na de geboorte en door het ouderschap verdween: waar ze vroeger niet van elkaar af kon blijven, is seks nu vaak een verplichting of iets waar ze geen zin in heeft. Het verlangen is niet weg — ze voelt nog steeds dat tintelende, opwinding-achtige gevoel — maar dat gevoel richt zich niet meer op haar partner.

Daardoor leeft ze met veel tegenstrijdige emoties: schuld tegenover haar zorgzame partner en vader van hun kind, verdriet om het verlies van haar eigen spontane, sexy ik, en angst voor oordeel als ze het zou vertellen. Ze fantaseert soms over anderen en verlangt naar de herwonnen sensatie van begeerd worden, zonder dat ze haar gezin wil opgeven. In de praktijk doet ze alsof alles normaal is, ontwijkt ze aanraking en schuift ze gesprekken over haar gevoel steeds voor zich uit, terwijl ze hoopt dat het vuur misschien nog te herstellen is of dat ze eerlijk genoeg kan worden.

Dit is een veelvoorkomend patroon na langdurige relaties en vooral na kinderen: veranderde prioriteiten, uitputting en identiteitsverlies kunnen verlangen verminderen of verschuiven. Open communicatie, relatietherapie of seksuele counseling en tijd voor zelfzorg en opnieuw verbinden kunnen helpen om te ontdekken of de passie weer aan te wakkeren is of hoe je eerlijk met deze verlangens omgaat zonder het gezin onnodig te kwetsen.