Fanny: 'Mijn scheiding bleek de grootste vergissing die ik had begaan'
In dit artikel:
Zes jaar geleden vertrok Fanny (42) op een stormachtige avond uit haar huwelijk met Romain nadat de verliefdheidsperiode verdween. Wat begon als een hevige, snelle romance — ze kregen binnen korte tijd twee dochters, Milou (12) en Louise (10) — veranderde in sleur. Fanny, met een universitaire achtergrond, had haar werk teruggeschroefd naar drie dagen om voor de kinderen te zorgen en werd financieel afhankelijk van Romain. Hun leven concentreerde zich rond de kinderen en het onderhouden van een ogenschijnlijk succesvol gezinsleven; intimiteit en diepe gesprekken verdwenen langzaam.
De aanleiding voor haar vertrek was vooral persoonlijke onvrede: ze miste het intense verliefdheidsgevoel en verlangde naar spanning, vrijheid en verandering. Volgens haar waren het niet zozeer andere mannen, maar het idee van iets anders — uit eten gaan, uitgaan, passie — dat haar dreef. Na een periode van berekeningen over wat ze nodig had om zelfstandig te kunnen wonen, nam ze contact op met haar moeder en vertrok.
Onderweg naar een zelfstandig leven ondervond Fanny echter de keerzijde: minder inkomen, een veel drukker bestaan zonder hulp, en teleurstellende dates. Tegelijk bleef het contact met Romain relatief goed; hij ondersteunde haar bij het inrichten van haar nieuwe huis, ze gingen samen naar concerten en maakten vakanties met de kinderen. Na zes jaar realiseerde Fanny zich dat de breuk een vergissing was. Romain had zelf geen nieuwe liefde gevonden en reageerde positief toen ze zei dat ze terug wilde.
Een halfjaar geleden begon ze opnieuw met hem samenwonen, nog niet fulltime om de kinderen niet te veel te belasten. Ze wil zeker weten dat het duurzaam is voordat ze de kinderen opnieuw aan een scheiding blootstelt. Fanny erkent nu dat liefde niet altijd ‘roze fluweel’ is: het vergt inzet en soms de bereidheid om eraan te werken.
Wetenschappelijke uitleg in het verhaal plaatst haar ervaring in een bredere context: verliefdheid is tijdelijk — onderzoekers spreken over gemiddeld een jaar, maximaal anderhalf — omdat hormonen als fenylethylamine, endorfine en oxytocine zich aanpassen. Voor koppels betekent dat dat het oorspronkelijke vuur vaak plaatsmaakt voor een diepere, maar ook minder spectaculaire, verbondenheid — en dat sommige mensen die overgang moeilijk vinden. Fanny’s keuze illustreert zowel de gevolgen van idealisering in de beginfase als de mogelijkheid van herstel en hernieuwde toewijding na een scheiding.