Elsemieke: 'Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik het niet erg zou vinden... valt dat even tegen'

In dit artikel:

Elsemieke (31), redacteur bij Kek Mama en moeder van twee zoontjes van 4 en 2 jaar, ontdekt ineens grijze haren en moet daar moeilijk toegeven. Eerst negeerde ze kleine witte haartjes en trok ze ze er lachend uit, maar na meerdere, steeds langere grijze haren de afgelopen dagen kan ze er niet meer omheen. Het zwarte schaamrood van ontkenning maakt plaats voor irritatie: ze voelt zich plotseling oud, iets wat haar extra raakt nu haar lichaam ook andere ouderdomstekenen toont.

Sinds de komst van de kinderen merkt ze dat haar energielevel en lichamelijke soepelheid veranderd zijn: chronische vermoeidheid, stijve knieën en een nek die wekenlang kan blijven zeuren na een slechte nacht. Ze is geen vrouw die veel geeft om huidverzorging of make-up en investeert weinig in cosmetica of merkkleding, maar toch storen rimpels, wallen en de eerste grijze haren haar. Ze heeft wel gezocht naar oplossingen zoals botox en een ooglidcorrectie, maar tegenzin, kosten en een zekere laksheid houden haar tegen.

Familiegeschiedenis speelt mee: haar vader werd al in zijn twintiger jaren grijs en was jarenlang bezig met haarverf. Zelf heeft ze weinig zin in dat ritueel; haar lange haar zou veel verf vergen of veel kapperbezoeken, wat ze niet ziet zitten. Conclusie: ze accepteert voorlopig het vooruitzicht om “als een grijze dakduif” door het leven te gaan — met een mengeling van humor, berusting en frustratie.

De tekst schildert niet alleen de ontdekking van een paar halflange grijze haren, maar plaatst die bevinding in een breder gevoel van ouder worden dat samenhangt met moederschap, lichamelijke veranderingen en de keuzes (of het gebrek daaraan) rond uiterlijke verzorging en ingrepen. Het is een herkenbare, persoonlijke reflectie op hoe klein zichtbare signalen ineens grotere levensvragen over identiteit en leeftijd kunnen oproepen.