Ellen: 'De stiefmoeder is bij voorbaat al een kutwijf, wat een voorbeeld voor kinderen'

In dit artikel:

Ellen (trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs en thrillerauteur) beschrijft haar ervaring als partner van Nils en bonusmoeder van Lewis (13) en Miles (10) uit een eerdere relatie; samen hebben ze ook Sophia (2) en baby Aiden. Na haar scheiding introduceerde ze Nils voorzichtig bij de jongens en liet hij uiteindelijk inwonen; dat maakte hem vanzelf onderdeel van het dagelijkse gezinsleven.

Ze stelt dat kiezen voor een partner met kinderen automatisch betekent dat je ook voor die kinderen kiest: een “package deal”. In de praktijk levert dat structuur op—school, vroeg opstaan, sport, regels en huiswerk—maar ook opvoedingstaken die niet automatisch bij de biologische ouder blijven liggen. Nils neemt veel taken op zich (langs de lijn staan, broodtrommels klaarmaken, fietsen repareren, meubels in elkaar zetten) en durft in overleg grenzen te stellen. Ellen waardeert die inzet en noemt het geen vanzelfsprekendheid.

Tegelijk erkent ze de moeilijkheden van het zijn van een stiefouder: minder geduld bij kinderen die niet van je zijn, moeilijke puberuitspraken (“je bent mijn vader niet”) en het gebrek aan directe erkenning. Ze wijst op het negatieve beeld van stiefouders dat sprookjes en films vaak schetsen, en benadrukt dat die rol vaak onterecht wordt gezien als problematisch.

Het stuk sluit af als een ode aan bonusouders: waardering voor wie zorgt voor niet-biologische kinderen, liefde geeft en een belangrijke rol speelt, ook al komt dank later. Kleine signalen van verbondenheid van kinderen — een knuffel, vraag om aandacht — tonen volgens haar dat die inzet verschil maakt. Ellen onderstreept dat een betrokken partner en bonusouder gekoesterd moet worden.