Elise: 'Wat een kul, ouders die hun kinderen niet in Sinterklaas laten geloven, 'omdat ze ze niet willen voorliegen"

In dit artikel:

Elise (36), moeder van twee jongens van 6 en 4 en schrijfster van korte, vaak op het ouderschap geïnspireerde verhalen, beschrijft haar persoonlijke relatie met de Sinterklaastraditie. Als kind geloofde ze vol overgave in de goedheiligman; het moment dat een klasgenoot haar vertelde dat Sinterklaas niet bestond, veroorzaakte tranen en veel vragen. Toch betreurt ze niet dat ze die illusie ooit had — en wil ze diezelfde magie niet ontnemen aan haar eigen kinderen.

Ze verzet zich tegen ouders die het geloof van hun kinderen voortijdig afpakken uit vrees om te “liegen”. Volgens Elise is Sinterklaas geen gewone leugen, maar een cultureel ritueel dat fantasie, geduld en verbeeldingskracht stimuleert; psychologen zien fantasiefiguren bovendien als oefening voor de verbeelding. In een tijd waarin kinderen veel direct toegediend krijgen, biedt het Sinterklaasritueel volgens haar een laatste leerzame oefening in hopen en wachten.

Nu zij zelf moeder is, geniet ze juist opnieuw van de spanning en tradities: schoenen zetten, vroeg wakker worden, het gerammel op pakjesavond, zingen en het gehaast om te voorkomen dat ze de verkeerde buurvrouw zien lopen. Ze geeft toe soms klein ‘Sinterklaas-beleid’ in te zetten, zoals dreigen met “Luisterpiet”, hoewel ze dat niet pedagogisch verantwoord vindt en geen extremere dreigementen gebruikt. De periode brengt inpakstress en chaos, maar ook warme herinneringen die ze wil doorgeven — al kijkt ze na 5 december stiekem ook uit naar het moment dat alles weer voorbij is en Sinterklaas “terug naar Spanje” gaat, tot het volgende jaar.