Denise beviel tijdens babymoon in Italië van tweeling Vito en Luca: 'We verblijven hier al maanden'
In dit artikel:
Denise en Daan waren in Modena, Italië, voor een babymoon toen hun reis eindigde in een medische crisis: Denise verloor rond 26 weken zwangerschap vruchtwater en belandde op 4 september op de gynaecologieafdeling van het plaatselijke ziekenhuis. Door een combinatie van taalbarrières, bureaucratie en een verouderde kliniek verliep de eerste opvang moeizaam, maar uit onderzoeken bleek dat haar vliezen waren gebroken en dat thuis blijven of terugreizen naar Nederland te riskant was. De gynaecoloog — bij toeval dr. Ferrari — zei dat ze moest blijven totdat de kinderen geboren waren.
Diezelfde nacht bleek Denise al ontsluiting te hebben; ze kreeg medicatie om weeën te remmen en injecties om de longrijping van de jongens te bevorderen. De volgende ochtend versnelde alles: binnen korte tijd had ze tien centimeter ontsluiting en zat Vito al in het geboortekanaal. Er volgde een spoedkeizersnede. Om 08:52 werd Vito geboren, twee minuten later Luca. Vito reageerde aanvankelijk niet, Luca huilde maar was kwetsbaar en klein; beide jongens werden direct naar de neonatale intensive care (NICU) gebracht.
De eerste dagen waren een mix van hoop en intens verdriet. Vito lag aan slangetjes en monitoren, terwijl de ouders leerden hem stapje voor stapje te verzorgen: huid-op-huidcontact, zingen en oefenen met voeding. Op 18 september kregen Denise en Daan het hartverscheurende nieuws dat Luca was overleden. Ze hielden hem vast, zongen voor hem en namen afscheid in het bijzijn van familie; de as blijft in Italië tot ze het land verlaten vanwege lokale regelgeving.
Vito vecht door en maakt vooruitgang: hij ademt inmiddels bijna zelfstandig en doet voorzichtig pogingen om zelf te drinken, onder meer met voeding via zwaartekracht en korte oefeningen aan de borst. Denise deelt dagelijkse updates op Instagram en beschrijft elke kleine verbetering als een overwinning. Het paar verblijft inmiddels in een klein appartement op twee minuten lopen van de NICU, geregeld via de ouderondersteuning van een organisatie (Fausta), zodat ze meerdere keren per dag bij Vito kunnen zijn en actief kunnen meewerken aan zijn verzorging.
De zorg in Modena wordt overwegend positief ervaren: artsen geven wekelijks uitleg en stellen behandelingen stap voor stap bij, al blijft de beperkte Engelse taalvaardigheid van verpleegkundigen soms lastig. Tegelijk worstelen Denise en Daan met praktische en emotionele gevolgen: langdurig verblijf in het buitenland, rouw om Luca en onduidelijkheid rond administratieve zaken zoals het meenemen van de as.
Medisch gezien illustreert het gezin het kwetsbare traject van extreem vroeggeborenen: uitgebreide NICU-zorg, ademhalingsondersteuning en langdurige revalidatie of voedingsopbouw zijn vaak nodig. Denise vat hun situatie samen met een mix van verdriet en vastberadenheid: met Luca in hun hart gaan ze door en hopen ze dat Vito uiteindelijk gezond mee naar huis kan. “Elke dag is een stapje dichterbij huis,” zegt ze, terwijl ze elke kleine vooruitgang vieren.