De hoofdpijn van Elisabeths zoon bleek niet onschuldig: 'Hij kon niet meer lopen en was suïcidaal'
In dit artikel:
Elisabeth, docent en moeder van drie kinderen, vertelt hoe het leven van haar oudste zoon Sebastiaan (nu 14) twee jaar geleden ingrijpend veranderde. Wat begon als veelvuldige hoofdpijn bij de overgang naar de middelbare school escaleerde tot een periode waarin hij praktisch uitviel: lopen, zitten en praten werden lastig, hij viel sterk af en ontwikkelde suïcidale gedachten. Uiteindelijk moest hij sondevoeding gebruiken en mocht hij niet meer alleen thuis blijven.
In 2024 kreeg Sebastiaan de diagnose FNS (functionele neurologische stoornis). Een MRI toonde een grote hersencyste, maar specialisten verklaarden dat deze niet de oorzaak was. Volgens Elisabeth zat de achtergrond van zijn klachten niet in één schokkende gebeurtenis, maar in langdurige overprikkeling: het dagelijkse omgaan met te veel prikkels bleek traumatisch voor hem. De medische adviezen verschilden: de huisarts raadde loslaten aan, de kinderarts stap‑voor‑stap begeleiding — wat de ouders in eerste instantie verwarde. Door de ernst van de situatie kozen zij voor intensieve medische en psychologische zorg.
De zorgvraag vergt veel van het hele gezin. Elisabeth stopte tijdelijk met werken om thuis te zorgen; de situatie beschrijft ze als een soort lockdown waar alleen zij in zaten. De andere kinderen konden grotendeels hun toevlucht nemen tot school en kregen aandacht van leraren, maar het gezin moest continu middelen vinden om op te laden en overeind te blijven.
Behandeling richtte zich vooral op psychologische begeleiding en medicatie. Aanvankelijk verslechterde zijn toestand — deels door medicatie-effecten — maar na aanpassing naar een lagere dosis antipsychoticum, gecombineerd met intensieve therapie door gespecialiseerde psychologen en psycho‑educatie, trad geleidelijke verbetering op. Sinds juni kan Sebastiaan weer lopen: van rolstoel naar krukken, stok en nu zonder hulpmiddelen. Ook at hij na een doorbraak weer zelfstandig en is de sonde verwijderd.
Onderwijs blijft een uitdaging: hij kan niet terug naar regulier voortgezet onderwijs maar wacht op een plek in speciaal onderwijs die passend moet zijn voor iemand met een hoog IQ (boven 130). Voorlopig volgt hij online VWO‑lessen. Elisabeth prijst de veerkracht van haar zoon en de behandelaren die hem tools leerden om prikkels te beperken en met stress om te gaan.
Haar advies aan andere ouders is duidelijk: houd vertrouwen in jezelf en je kind, luister naar hun behoeften en ontwikkel samen rustmomenten en strategieën (prikkelreductie, ademhalingsoefeningen, psycho‑educatie). Ze benadrukt dat professionals kunnen helpen, maar dat ouders vaak de belangrijkste rol hebben in het herstelproces.