Daniëlle: 'Mijn ex heeft mijn kinderen ontvoerd om mij te kwetsen'
In dit artikel:
Op 1 september 2018 zag Daniëlle van der Pligt (40) haar dochters Zeliha (10) en Samiha (8) voor het laatst; ze zijn door hun vader, haar ex Ali, meegenomen naar Turkije en sindsdien onvindbaar. Daniëlle beschrijft een jarenlange relatie waarin controle en intimidatie steeds groter werden: Ali werd woedend bij tegenspraak, plaatste een gps in haar auto, sneed haar banden door en achtervolgde haar. Hoewel zij juridisch het uitsluitend gezag had, probeerde hij via erkenning (2014) en het aanvragen van de Turkse nationaliteit voor de meisjes (2016) zijn invloed te vergroten.
In de zomer van 2018 ging Daniëlle uit angst mee met een door Ali georganiseerde vakantie naar Turkije. Tijdens het verblijf escaleerde de situatie: Ali haalde een zichtbaar wapen tevoorschijn, bedreigde haar openlijk en zei dat de familie niet naar Nederland zou terugkeren. Na fysieke mishandeling dwong hij haar telefonisch te melden dat ze zouden blijven; haar vader schakelde daarop de politie in. Daniëlle moest haar telefoon inleveren en werd uiteindelijk, na vernederingen en bedreigingen in een afgelegen onderkomen, in het holst van de nacht weggestuurd naar Nederland. Op het vliegveld zou zij onder druk afstand van het gezag moeten doen om de kinderen terug te mogen zien; ze weigerde, stapte op het vliegtuig en begon vervolgens een juridische strijd.
Daniëlle deed aangifte en startte een civiele procedure in Turkije om haar kinderen terug te krijgen. Ze moest aantonen dat zij gedwongen was teruggestuurd en dat Ali de meisjes onrechtmatig vasthield. Vijf zittingen volgden waarvoor zij telkens naar Turkije vloog; Ali zelf verscheen nooit in de rechtszaal, zijn broer trad telkens op. In tussentijd beperkte Ali het contact tussen moeder en dochters; gesprekken waren kort, werden gemanipuleerd en gingen vaak onder toezicht. Na negen maanden vond een eerste ontmoeting plaats in een veilige setting; de kinderen reageerden aanvankelijk gereserveerd, maar werden in die uren langzaam opener. Kort daarna bepaalde een rechter dat Daniëlle de meisjes weekendbezoek zou krijgen — dat weekend kwam Ali niet opdagen en waarschijnlijk vertrok hij vervolgens met de kinderen.
Sindsdien ontbreekt elk spoor van de drie: moeder en dochters. Daniëlle, haar familie, de politie en hulpverleners zetten een grootscheepse zoektocht op, met onder meer pamfletten, optredens in Turkse opsporingsprogramma’s en huisbezoeken. Dat leverde tot nu toe geen zichtbare doorbraak op. Wel kon Daniëlle onlangs via de actie rond de schoonzus een oudere vrouw bevrijden die door Ali en diens broer werd vastgehouden; deze vrouw had hulp geboden aan Daniëlle en werd daarmee gestraft.
De zaak illustreert de complexiteit van grensoverschrijdende ontvoeringen en de emotionele ravage voor de achterblijvende ouder. Daniëlle worstelt met voortdurende zorgen over de veiligheid en het welzijn van haar dochters en ervaart dagelijks het gemis: lege kamers, liedjes die zij zouden horen en het verlangen naar hun stemmen. Juridisch had zij op papier gelijk (gezag bleef bij haar), maar in de praktijk bleken dwang, fysieke intimidatie en het ontbreken van effectieve lokale handhaving in Turkije een groot obstakel. Internationale mechanismen zoals het Centrum Internationale Kinderontvoering werden betrokken, maar terugkeerprocedures bleken moeizaam en tijdrovend.
Daniëlle zegt niet op te geven en zet haar zoektocht voort: ze werkt samen met politie, maatschappelijk werkers, advocaten en betrokken familieleden om de meisjes te vinden en terug te halen. De meisjes zijn intussen tien en acht jaar oud; hun verblijfplaats en toestand blijven onbekend.