Celine werd ontslagen na zwangerschapsverlof: 'Ik kreeg een mail van de manager die duidelijk niet voor mij bedoeld was'
In dit artikel:
Celine* (getrouwd, moeder van een zoon van 3 en een jongen-meisje tweeling van 1,5) beschrijft hoe een zware zwangerschap en een foutlopende terugkeer naar werk haar arbeidsplek deed verliezen. Na opname bij 28 weken en “bankrust” vanwege voortijdige weeën, beviel ze in april 2024 van een tweeling. Ze had nauwelijks een zorgeloos verlof: HR stuurde haar eerder naar huis tegen de zin van haar toenmalige manager. Na drie maanden moest ze terug, maar kreeg zes weken ouderschapsverlof omdat ze zich nog uitgeput voelde en startte uiteindelijk begin september.
Celine werkte als jurist bij een handelsonderneming. Tijdens haar afwezigheid was haar oude manager vervangen; de nieuwe leidinggevende bleek afstandelijk en zorgde niet voor een goede inwerkperiode. Haar team was verspreid over afdelingen en collega’s die haar taken hadden overgenomen hielden die projecten vast. De combinatie van nachtelijke zorg voor drie jonge kinderen, werkdruk en herstel maakte terugkeren zwaar.
Als volledig voedende moeder van een tweeling moest ze op kantoor kolven. De aangewezen kolfruimte voldeed niet: geen wastafel, geen slot en een raam naar het magazijn. De nieuwe manager zei aanvankelijk dat Celine haar rechten moest uitzoeken en noemde thuiswerken een optie, maar stuurde vervolgens in een e-mail de suggestie dat Celine borstvoeding “misbruikte” om thuis te mogen werken. Dat sneed volgens Celine het vertrouwen door; HR noemde de opmerking onacceptabel, maar gaf weinig steun in het vervolg: “Make it work.”
De relatie met de manager verslechterde verder; haar werkzaamheden werden continu ter discussie gesteld. In december stortte Celine fysiek en mentaal in: slapeloze nachten, hartkloppingen en neerslachtigheid leidden tot uitval vlak voor kerst. Na kort herstel wilde ze in februari terugkeren, maar trof bij terugkomst geen regie en kreeg van HR plots te horen dat ze mogelijk zou verdwijnen door bedrijfsomstandigheden. Uiteindelijk werd ze ontslagen; met juridische bijstand van een vriendin regelde ze een ontslagvergoeding en doorbetaling, maar het gevoel van onrecht en het verlies van haar echte wens om te blijven werken bleef. Haar goede beoordeling vóór verlof maakte het ontslag extra pijnlijk.
Celine pleit voor zorgvuldige re-integratie van jonge moeders: vergelijkbaar met begeleiding na een burn-out, met heldere taken, geleidelijke opbouw en regelmatige check-ins. Haar slotzin vat haar ervaring samen: “Mijn terugkeer voelde als een gevecht dat ik verloor.” De namen zijn gefingeerd; de redactie kent de echte namen.