Anne-Mieke: 'Terwijl ik deze woorden schrijf, heb ik zowaar weeën... Zou het toch begonnen zijn?'

In dit artikel:

Anne-Mieke, een dertiger die binnenkort haar eerste kindje krijgt en tegelijk verhuist naar een ander land, beschrijft in haar column het spanningsveld tussen willen doorgaan en noodzaak tot afwachten in de laatste weken van de zwangerschap. Begin november zette ze al vroeg de kerstboom neer en probeerde ze frambozenbladthee en oefeningen op een fitnessbal — advies van de verloskundige — om de bevalling op gang te brengen. Ondanks die pogingen zakte de baby nog niet in en kwam het moment dat ze gedwongen werd stil te staan.

“Rustig afwachten” bleek voor haar geen synoniem van volledig niets doen, maar een zoektocht naar de juiste balans: niet stilzitten uit onwil, maar bewust bewegen op een manier die goed voelt. Na een paar dagen zonder activiteit kreeg ze last van nieuwe fysieke en mentale ongemakken; de geruststellende raad van de verloskundige om te luisteren naar haar eigen lijf gaf haar het perspectief dat ze nodig had. Seizoenen en veranderingen gaan hun eigen gang, constateert ze, en bewegen — op eigen tempo — helpt om die overgang door te komen. Terwijl ze schrijft beginnen de weeën te komen, wat de vraag oproept of het “feestseizoen” toch is aangebroken.