Anna (31): 'Sinds ik moeder ben, moet ik een vrije dag opnemen als ik tijd voor mezelf wil'

In dit artikel:

Anna (31) woont samen met haar man en hun drie kinderen van 1, 3 en 5 jaar en geniet van het moederschap, maar voelt zich regelmatig opgesloten door de constante zorg- en huishoudelijke taken. Haar dagen beginnen al rond halfzes wanneer de kinderen haar bed komen opzoeken; van brood smeren tot ruziën sussen, het is een onafgebroken reeks verantwoordelijkheden zonder echte pauze. Ironisch genoeg ervaart ze op het werk pas echt ademruimte: daar kan ze soms voor het eerst ongestoord een kop koffie drinken.

Vrije tijd betekent voor haar meestal praktische afspraken – de kapper, tandarts of een korte boodschap – en die momenten vraagt ze alleen aan als de kinderen op opvang of school zijn. Omdat familie ver weg woont en er geen vaste oppas is, gaat dit vaak ten koste van vakantiedagen. Zelfs tijdens zo’n dag voelt ze zich schuldig en ervaart schuldgevoelens als een belemmering om echt van tijd voor zichzelf te genieten.

Hoewel zij en haar man proberen taken te wisselen, werkt hij fulltime, waardoor de zorgdruk vrijwel op Anna's bord blijft liggen. Ze beschrijft het ouderschap soms als een gevangenis van routines en ervaart eenvoudige rustmomenten als luxe. Ze probeert zichzelf eraan te herinneren dat het oké is om grenzen te stellen en eigen behoeften serieus te nemen, omdat goed zorgen voor zichzelf ook nodig is om goed voor het gezin te kunnen zorgen.

Dit verhaal illustreert bredere thema’s rond onbetaalde zorgarbeid, gebrek aan sociale opvang en het belang van gedeelde verantwoordelijkheid, toegankelijke kinderopvang en ruimte voor zelfzorg bij jonge ouders.