Andrea (39): 'Ik maak nog steeds iedere dag het lunchpakketje van mijn zoon (17) klaar'

In dit artikel:

Andrea (39) zorgt nog steeds intensief voor haar 17‑jarige zoon: elke ochtend legt ze zijn kleding klaar, smeert zijn broodjes en pakt zijn tas in. Haar man vindt dat ze hem te veel ontzorgt en dat een zeventienjarige dit prima zelf kan, maar Andrea zegt dat hij het dan slordig doet, ongezond eet of onverzorgd de deur uitgaat. Voor haar is de hulp vanzelfsprekend: het kost weinig moeite, geeft haar rust en verzekert dat hij er netjes uitziet en goed begint aan zijn dag.

De zoon moppert er niet over en lijkt het gemak te waarderen; Andrea vermoedt dat hij er soms stiekem blij mee is. Buitenstaanders kwalificeren haar gedrag als betuttelend, maar zij ziet het als een uiting van liefde en vreest later spijt te krijgen als ze niet heeft opgepast. Zolang hij thuis woont, blijft zij op deze manier zorgen. In het artikel is een schuilnaam gebruikt; de redactie kent de echte naam.

Kortom: het verhaal schetst een gezinsspanning tussen het willen beschermen en het stimuleren van zelfstandigheid. Andrea kiest nu voor dagelijkse praktische zorg om het leven van haar zoon soepel te laten verlopen, terwijl haar partner erop aandringt hem meer verantwoordelijkheid te geven — een klassiek dilemma rond grensverlening en ouderlijke betrokkenheid in de puberteit.